...que é un rito?

" -A miña vida é monótona. Pero, se me domesticas, a miña vida encherase de sol. Coñecerei un ruído de pasos que será diferente de todos os outros. Os outros pasos fanme esconder baixo a terra. O teu chamarame fóra do tobo, como unha música. E ademais, mira! Ves, alá, os campos de trigo? Eu non como pan. Para min o trigo é inútil. Os campos de trigo non me lembran nada. é ben triste! Pero ti tes cabelos cor de ouro. Cando me domestiques, será marabilloso! O trigo dourado será un recordo de ti. E amarei o ruído do vento no trigo...

O raposo calou e mirou longo tempo ao principiño:

-Por favor... domestícame! -dixo.

-Ben o quixese -respondeu o principiño-, pero non teño moito tempo. Teño que atopar amigos e coñecer moitas cousas.
-Só se coñecen as cousas que se domestican -dixo o raposo-. Os homes xa non teñen tempo de coñecer nada. Compran cousas feitas aos mercadores. Pero como non existen mercadores de amigos, os homes xa non teñen amigos. Se queres un amigo, domestícame!

-Que hai que facer? -dixo o principiño.

-Hai que ser moi paciente -respondeu o raposo-. Sentarate ao principio un pouco lonxe de min, así, na herba. Mirareiche de esguello e non dirás nada. A palabra é fonte de malentendidos Pero, cada día, poderás sentarte un pouco máis cerca...

Ao día seguinte volveu o principiño.

-Fose mellor vir á mesma hora -dixo o raposo-. Se vés, por exemplo, ás catro da tarde, comezarei a ser feliz desde as tres. Canto máis avance a hora, máis feliz sentirei. ás catro sentirei axitado e inquieto; descubrirei o prezo da felicidade! Pero se vés a calquera hora, nunca saberei a que hora preparar o meu corazón... Os ritos son necesarios.

-Que é un rito? -dixo o principiño. -é tamén algo demasiado esquecido -dixo o raposo- é o que fai que un día sexa diferente dos outros días: unha hora, das outras horas.



Así o principiño domesticou ao raposo. E cando se achegou a hora da partida:

-Ah!... -dixo o raposo-. Vou chorar.

-Túa é a culpa -dixo o principiño-. Non desexaba facerche mal pero quixeches que te domesticara...

-Si-dixo o raposo.

-Pero vas chorar! -dixo o principiño.

-Si -dixo o raposo.

-Entón, non gañas nada.

-Gaño -dixo o raposo-, pola cor de trigo.

Logo, agregou:

-Ve e mira novamente ás rosas. Comprenderás que a túa é única no mundo. Volverás para dicirme adeus e regalareiche un segredo.



O principiño foise a ver novamente ás rosas:



-Non sodes en absoluto parecidas ao meu rosa: non sodes nada aínda lles dixo-. Ninguén vos domesticou e non domesticastes a ninguén. Sodes como era o meu raposo. Non era máis que un raposo semellante a cen mil outros. Pero eu fíxenlle o meu amigo e agora é único no mundo.

E as rosas sentiron ben molestas.

-Sodes belas, pero estades baleiras -díxolles aínda-. Non se pode morrer por vós. Sen dúbida que un transeúnte común crerá que a miña rosa se vos parece. Pero ela soa é máis importante que todas vós, posto que é ela a rosa a quen reguei. Posto que é ela a rosa a quen puxen baixo un globo. Posto que é ela a rosa a quen abriguei co biombo. Posto que é ela a rosa cuxas orugas matei (salvo as dúas ou tres que se fixeron bolboretas). Posto que é ela a rosa a quen escoitei queixarse, ou encomiarse, ou aínda, algunhas veces, calar. Posto que ela é a miña rosa.

E volveu cara ao raposo:

-Adeus -dixo.

-Adeus -dixo o raposo-. Velaquí o meu segredo. é moi simple: non se ve ben senón co corazón. O esencial é invisible aos ollos.

-O esencial é invisible aos ollos -repetiu o principiño, a fin de acordarse.

-O tempo que perdiches pola tua rosa fai que a tua rosa sexa tan importante.

-O tempo que perdín polo meu rosa... -dixo o principiño, a fin de acordarse.

-Os homes esqueceron esta verdade -dixo o raposo-. Pero ti non debes esquecela. Es responsable para sempre do que domesticaches. Es responsable da tua rosa...



-Son responsable da miña rosa... -repetiu o principiño, a fin de acordarse."

Antoine de Saint-Exupéry