A concepción cristiá do tempo parte das consideración que nun formato -paradoxo ofrece S. Agostiño . "o agora que non é", "O tempo é un será que aínda non é", "non ten dimensión pois cando o imos apresar desvanécese..." e continúa:" cando non mo preguntan , o sei; cando mo preguntan, non o sei" ( Confesións,XI) Pero vennos aclarar ( uf! menos mal...) que a alma é a verdadera medida do tempo: o pasado é o que se lembra, o futuro o que se espera, o presente aquilo ó que se está atento....o que realmente preocupa na Idade Media é o tempo en relación coa eternidade, para qué mais ambaxes....
